Koh Ngai

Nog voor we voet aan wal zetten, is het ons duidelijk : Koh Ngai is een wild eiland. Slechts een klein deel van het eiland is toegankelijk ( de rest is jungle), er zijn geen wegen en behalve de resorts en de bungalows is er geen bewoning. De pier is eigendom van een resort met privéstrand. En als je naar de andere stranden wil ( slechts 3) dan betaal je 300 bath voor een longtail taxi ( een gemotoriseerde vissersboot) OF je belt het resort waar je een boeking hebt om je gratis te laten oppikken. Wij hebben en willen geen van beiden dus klimmen we langs de rotsen ( het is gelukkig eb) over een grillig pad vol grote varanen naar het volgende strand, waar luxe resorts met chique bungalows en stevige prijzen elkaar proberen overtreffen. Wij versieren een tent op het strand en betalen 8 keer minder, voor een beter uitzicht. Omdat de bikini-fotoshoot op het strand ons niet lang kan boeien (het model blijft maar op en neer lopen over dezelfde meter strand) volgen we het (enige) pad, knal door de jungle naar Paradise Beach waar de tijd lijkt op te houden. Verder ligt het hoofdkwartier van het National Park, waar ze in alle richtingen wijzen als ik vraag hoeveel de toegang tot het park kost – ze spreken dus geen woord Engels) en volgen we de weg naar het viewpoint waar je in de open vlakte levend gekookt wordt door de zon, terwijl je meters onder je en in de vier windstreken, niets anders ziet dan zee. Met een rondje joggen op het strand, een paar pilates oefeningen en een stevig ontbijt luieren we op het strand, liggen we in de hangmat (die het personeel speciaal voor ons ging kopen) of schommelen we in de schaduw van de bomen, om de dag af te sluiten met wat frizbeeën en een paar baantjes ( zwemmen) in de zee. Verder hebben we ons plezier met de toekans die elke avond vanuit de jungle naar het strand komen om er zaden te eten van de boom die naast ons tent staat. We voelen ons al lang niet meer schuldig om niets te denken en niets te doen. Golfjes en sterren kijken is meer dan genoeg !